Du treng ikkje gjere det
Artikkelen fortsetter under annonsen
Artikkelen fortsetter under annonsen
Herleg, herleg, men farleg, farleg.
Det er litt rart at det ikkje går gale oftare. Kvart år går tusenvis av folk opp til Kjerag, eit imponerande fjellplatå i Lysefjorden i Rogaland. Vegen dit er litt anstrengande, men ikkje meir enn at nokolunde trente folk ikkje har problem med å kome seg fram.
Herleg herleg, men farleg farleg
Når ein kjem fram til platået etter ei to timar lang vandring over tre toppar, er det ikkje berre enkelt å nyte utsikta. Det er tusen meter rett ned i fjorden, og på kanten er det laus jord og stein og ikkje noko å halde seg fast i. Eg akar meg forsiktig fram på magen, og føler meg ikkje akkurat trygg.
Michael Krüger frå Schleswig-Holstein i Tyskland innrømmer at han skalv litt i knea då han sto på steinen. Men han er glad for å ha bildet, for å terge kollegaene.
Boltefeber
Det mest spennande med Kjerag er Kjeragbolten. Dei fleste, les eg på turbeskrivinga på eit skilt der vandringa byrjar, nøyer seg med å sjå på den store steinen som har stått kilt fast mellom fjellsidene sidan istida. Men den dagen eg er på Kjerag, er det boltefeber. Alle vil stå på Kjeragbolten. Og dei som ikkje vil, blir utsett for mildt press.
Galskap
Eg vil ikkje. Eg har sett bilde der galningar står og veivar med armane oppå steinen, og fått vondt i magen berre av å sjå på bilda. Ein fyr laga mat oppå steinen, ein annan gjorde akrobatiske øvingar med fleire stolar.
Denne dagen ser vi først fire folk oppå steinen på ein gong. Så ser vi ein gut som held kjærasten sin opp i lufta oppå steinen. Eg blir redd for at det skal gå gale, at nokon skal snuble, at dirrande kne skal gje etter.
Skulle berre sjå litt
Men så skal eg berre gå og sjå korleis det er, er det ikkje skummelt i det heile å kome seg ut til bolten? Nja, det ser no ikkje så verst ut. Plutseleg er eg utpå steinen. Eg er der dei andre var, dei dumdristige. Og der står venene mine og tar bilde av meg. Eg seier, leande, at eg ikkje vil reise meg opp. Så forstår eg at eg er på heilt feil plass, og får panikk. Kva gjer eg her? Eg vil heim!
Artikkelforfattaren i ein ikkje heilt heltemodig posisjon, 1000 meter over bakken.
Nær døden
Kjærasten min er skrekkslagen og vil setje igang ein redningsaksjon. Men eg greier å redde meg sjølv. Eg kryp vekk frå steinen, nokre sekund er det ikkje rare greiene som skal til for at eg skal styrte ned i avgrunnen. Men eg greier å kome meg velberga tilbake til platået. Etterpå kjenst det som om eg har vore nær døden.
Du treng ikkje å gjere det
Eg ser ein fyr som er veldig nervøs. Venene hans vil at han skal gå ut på steinen. Han har prøvd fleire gonger, utan å greie det. Han vil ikkje, han er heilt skjelven. Eg seier at han ikkje må gjere det viss han er redd. Det er ikkje venene hans som skal bestemme det, seier eg. - Eg var der ute på steinen, det var grusomt, seier eg. Eg prøver å lage eit mottrykk mot presset som ligg der som seier at alle må ut på steinen.
Utsikten nytast tryggast liggjande. Verena Hamann på kanten av stupet.
Ikkje for dei svimle
Det er fleire språk å høyre på platået og på vegen dit. I tillegg til nordmenn møter vi mest danskar og tyskarar. Ein tysk mann vi treff på vegen, fortel at han måtte følgje kona si ned til restauranten på byrjinga av turen, ho fekk høgdeskrekk og ville heller sjå på utsikta frå kaffebordet.
Artikkelen fortsetter under annonsenVerena Hamann og Michael Krüger er på besøk hos bror til Michael som jobbar i Noreg. Dei kjem frå delstaten Schleswig-Holstein i Tyskland, der det høgaste «fjellet» er 160 meter høgt.
Verena Hamann nøyer seg med å sjå på steinen.
- For oss er dette nokså utfordrande, seier Michael om turen til Kjeragplatået.
- Men det løner seg, berre ein har gode nok sko og ikkje blir svimmel i stigningane.
Bayern-München
Michael har med seg eit supporterskjerf frå Bayern-München, som er favorittklubben hans. Det har han planer om å late seg bli fotografert med på den berømte steinen, viss han tør å gå ut.
- Det kan jo ikkje vere så farleg, når så mange går ut der. Til og med far min har vore der. Dessutan vil eg gjerne ha det bildet, for å irritere kollegaene mine, som heiar på HSV (Hamburger Sportsverein).
Det finst mange andre steinar ein kan leike akrobat oppå. Stefan Krüger nøyer seg med ein mindre farleg ein.
Han tør. Michael står på steinen, Verena tar bilde.
- Eg blei litt skjelven i knea der ute, innrømmer han etterpå. Men han er glad for å ha bildet.
Spurde knea
- Eg spurde knea mine om dei hadde lyst til å gå ut der, det hadde dei ikkje, seier Verena.
- Det er ingen vits å tøye grensene for langt viss ein ikkje har noko god kjensle, fortset ho.
Det er eg einig i. Eg får lyst til å setje opp eit skilt der det står:
«Du treng ikkje gjere det».
